Դե ինչ ասեմ, իմ այս կյանքից խելագար, երբ շուրջս լույս է ներսումս խավար, դրսում արև է ներսումս ձմեռ, ամեն անգամ քեզ հանդիպելուց քո ացունքների մութ խորքում տեսնում եմ թաքնված մի տխրություն ու կկարծես դու ինձ խնդրես թե ինչու չեմ խոստովանում, որ սիրում եմ, բայց ցավոք սիրտս չի կարող դիմանա եթե ես օրերից մի օր որոշեմ խոստովանել ու մերժում ստանալ քեզանից, այս աշխարhից ես ամենաշատն ոչ աստծուց, ոչ էլ սատանայից եմ վախենում, այլ նրանից որ դու կմերժես, տխուր է կյանքս ընդանում, ճերմակելեն արդեն այդ մտքերից մազերս սև. չկա կողքիս մի օգնող անձ, որ մի խորհրդով ինձ օգնած լինի, բայց մեկ է, կյանքն իմ հանդեպ շատ դաժան է եղել, ինչ ասեմ այս տխուր պատմությունից, եթե ինձ գոնե աստված օգներ այս հարցում, որ լինեի այդ աղջկա հետ իմ ողջ կյանքում երջանիկ, ես շատ ուրախ կլինեի, բաց դա իմ համար շատ կլինի, երկու երնեկ մի տեղ չի լինում, որտեղ կա ուրախություն, այնտեղ էլ կա տխրություն.այդպես է այս աշխարհն կառուցված:
