Հոգիս շփոթված է, միտքս խելագար, բայց ապրում եմ
դեռ ու պիտի ապրեմ... ու պիտի գտնեմ այն, ինչ
կորցրել եմ: Միթե կորած է, միթե էլ չկա այն
իրականը, որ փորձում եմ գտնել: Առաջին անգամ
փորձում եմ պարզաբանել կյանքի այրող հմայքը ու
մի հայացք նետել մահվան լռին խորքերը.... գեղեցիկ
է կյանքը, որի մեջ դու ես ամփոփված և այդ կյանքի
մեջ դու ես գեղեցիկ, դու որ հայտվեցիր ու շուտ
հեռացար... հարց, որ տանջում է ինձ և որի մասին
մտածելը հանցագործություն է: Բայց միթե սերը
հանցանք է կամ թույնի մի կաթիլ, ոչ սերը
երկնային պարգև է և վեր է երկրային բոլոր
բարիքներից: Դու դարձար իմ երջանկության
հույսը: Դու կանգնած ես իմ և իմ հավատի միջև,
ինչպես խավարն է կանգնած մարդու և արևի միջև....
Հեղինակ ` Հռիփսիմե Սահակյան
| 
