ԴՈՒ ՉԿԱՍ
Դու չկաս նորից ու չես գալիս,
Ու նույնիսկ երկինքն է լալիս։
Գիշեր է, տխուր, անձրեվ է գալիս։
Ամպերը սեվ ծածկել են աստղերը,
Իմ սիրո աստղերը, աստղեր, որոնց նայելով
Տեսել եմ քո աչքերը փայլող։
Չկան աստղերը, չկան աչքերդ։
Թարմ օդը խփում է դեմքիս,
Կարծես ճակատագիրն է հարվածում դեմքիս։
Նստած եմ սենյակիս տաքուկ անկյունում,
Դողում է սիրտս ու մարմինս։
Հիշում եմ քեզ, հիշում եմ մեզ,
Հիշում ու լալիս, լալիս անդադար,
Լալիս եմ թաքուն, լալիս եմ անձայն։
Սպանում է այն միտքը, որ էլ չեմ տեսնի քեզ,
Ուր մնաց լինեմ քո կողքին։
Դու էլ իմը չես,
Բայց ես կլինեմ հավետ քոնը։
Հեղինակ ` Հռիփսիմե Սահակյան
|
