ԴԵՌ ՀԱՎԱՏԱ՜
Դու՝ փորձաքար իմ ժողովուրդ,,
Ինչքան էլ որ խոր
մոլորվես,
Երկրպագես կուռքերին սուտ,
Ես մոր նման ներում եմ քեզ:
Դու՝
տաքգլուխ Սասնա Դավիթ,
Դու՝ իմաստուն Սասնա Մհեր,
Թեկուզ եվ ծեր ու
ալեհեր,
Բայց մնում ես դու միամիտ:
Հավատացիր, թե հիրավի
Գարին
դարձավ ընկուզաչափ,
Ու դուրս եկար քարանձաւվից
Ու խաբվեցիր դու
չարաչար:
Այնքան դառն է կյանքդ ու գորշ,
Ու գալիքդ իրականում,
Որ
փակում ես աչքդ ու քո
Խաբկանքին ես ապավինում:
Ու տեսնում ես
ամեն ի´նչ վառ,
Թև ես առնում չեղած տեղից,
Նորոգվում ես բնազդաբար
Ու
հառնում ես մոխիրներից:
Քո խաբվելն է քեզ պահպանում,
Ու հին
խոսքդ՝ «Աստված կտա».
Դու՝ միֆերով ապրող մանուկ,
Դեռ հաւատա՜, դեռ
հաւատա՜...
|
