ՄԵՌԵԼՈՑ
Երեկոն անձրևոտ էր ու թաց:
Փողոցները - դատարկ, անաղմուկ:
Ու քամին էր անցնում սրընթաց
Ու տամուկ:
Ու գիշերը իջնում էր մթին.
Երևում էին մութ հեռվում
Փողոցի կրակներն երերուն՝
Հանձնված ամոթին ու ստին:
Ու գնում էի ես համրընթաց,
Ինքս ինձ քո անունը ասում:
Հեռվում ինչ-որ մեկը խնդաց
Փողոցի անձրևոտ երազում:
Ու օրհնում էի ես իմ սրտում
Մոռացված դամբարանը քո մութ:
Մեկն ասաց, որ ստում եմ, ստում, -
Ու լսվում էր հեռվում մեկի լացն անօգուտ…
Կարս, 1913թ.
|
